مهاجرت از شهر و دیار خود و سکنی گزیدن در دیار و شهری دیگر ، قدمتی به بلندای تاریخ بشریت داشته و دارد که با توجه به شرایط فردی ، اجتماعی ، سیاسی وفرهنگی روند آن تند وکند گردیده است.
بیستم ژوئن که در تقویم بین المللی ، روز جهانی پناهندگان نام گرفته ، روزی است برای توجه دادن بیشتر جهانیان به این پدیدۀ دردناک که در طول سالیان اخیر از روندی رو به رشد و فزاینده برخوردار بوده است. این ماجرا اما ، نه تابعی است از نامگذاری روزی به این نام و نه در گرو چنین اقدامی نمادین و نمایشی.
کشور ما ایران نیز همچون بسیاری دیگر از کشورهای درگیر در مسائل و مشکلات سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و... در طول دهه های گذشته همواره با این موضوع دست به گریبان بوده است که البته از واپسین روزهای سال 57 و انقلاب مردم ایران ، روندی تصاعدی را طی و از پس انتخابات سال 88 نیز بروز و ظهور بیشتری یافته است.
پاهندگی شاید سرآغازی است تلخ بر فرزندان میهن که ناگزیر و از سر ناچاری در خاکی غریب فرود آمده اند و هر روز بر قصه های تلخشان افزوده می گردد. درک مسائل و مشکلات پناهندگی و فشارهای وارده بر پناهجویان به آسانی ممکن نیست. کسانی که بدون داشتن هر گونه امیدی به فردایی بهتر، ماهها و سالها در حسرت دیدار نزدیکان خود بسر میبرند و گذشته تلخ و شیرین خود را در کوله باری به نام پناهندگی بر دوش می کشند.
بسیارند پناهجویانی که بدلیل عدم توانایی تحمل فشارهای روحی ، روانی دست به خودکشی زده اند. وجود آثار وعوارض پناهندگی در بین پناهجویان به اشکال مختلفی قابل مشاهده است. افسردگی و دیگر بیماریهای روحی و عصبی در میان اکثر پناهجویان به امری عادی و معمولی بدل گردیده است که اثر آن گاه تا پایان عمر، آنها را همراهی مینماید . در این میان بی توجهی مسئولان مربوطه دردفتر امور پناهندگان سازمان ملل مزید بر علت است. به نحوی که مشاهدۀ برخوردها و رفتارهای آنان با پناهجویان و توجه به وضعیت و شیوه رسیدگی به مراجعین دفتر مذکور ، بسیار ناراحت کننده و دردآور می باشد ، بویژه که پناهجویان گاه ماهها و سال ها در این وضعیت اسفناک و شرایط دشوار و شکننده بسر میبرند.
عدم حمایت مادی و معنوی از پناهجویان ، عدم امکان اشتغال ، بی سرپناهی و فقدان امنیت روحی ، روانی ، عدم وجود محل درآمد و ممر معاش و مهم تر از هر چیز ، بلاتکلیفی درازمدت که گاه چندین سال بطول می انجامد و ... تاثیراتی غیرقابل جبران بر روح و روان و نیز جسم پناهجویان دارد که توجهی بایسته را از سوی تمامی انساندوستان و مدافعان حقوق بشر می طلبد.
در این میان اما ، پناهجویان و پناهندگان سیاسی از مشکلاتی دو چندان برخوردارند ، چرا که علاوه بر مسائل و مشکلات جاری و روزمره سایر پناهجویان ، با مشکلاتی مضاعف مواجه و روبرو هستند.
اکنون طبق آمارهای رسمی ارائه شده ، تنها در کشور ترکیه بالغ بر پنج هزار متقاضی پناهندگی از ایران وجود دارد که بعضی از آنان بیش از یک دهه انتظار و بلانکلیفی را پشت سر نهاده اند و در وضعیتی بسیار نامطلوب بسر میبرند و بشدت نیازمند اقدامات حمایتی هستند.
در این بین بسیارند زنان و کودکانی که بیش از دیگران در معرض آسیب های جدی قرار دارند و وظیفه اخلاقی و انسانی بدان حکم می کند که آنان را دریابیم.
دکتر سید مصطفی علوی
31/3/ 1391
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر